Op zondag 10 januari stonden er 2 programma’s geboekt , één in de namiddag en eentje voor s’avonds.  Het middagconcert stond in het teken van de jazz met als hoofdact The Cotton City Jazz Band en gastoptredens van o.a. Wendel Brunius. Het avondprogramma was voorbestemd voor de singer-songwriters overgoten met een beetje blues en op het programma stonden ondermeer Roland, Bruno Deneckere, Norbert Detaeye, Karel Algoed, Derek en Filiep Ketels. Voor ons was spelbreker het gure winterweer zodat we verstek moesten geven voor het zondagprogramma dus restte ons nog het laatste deel van het drieluik ten ere van ‘Concert 1000’

Voor het sluitstuk van dit XXL jubileum trokken we dus richting Ruiselede en alhoewel dat er bij mij toch een 10 à 15 cm sneeuw lag leek het erop of eenmaal Affligem voorbij we bij de intrede van Oost-Vlaanderen er weinig of geen sneeuw te bespeuren viel, zelf zo dat er in Ruislede hoegenaamd geen sprake was van winter of kwam dit door de warmte van de Banana Peel leden. Het einde van dit feestje zou starten om 19.00 en stond voor het merendeel in het teken van de blues. De stewards die normaliter het straatje van de Banana peel vrijhouden van verkeer waren niet te bespeuren maar stonden binnen met een schoenaantrekker te proberen de laatste bezoeker naar binnen te wringen want binnen was het meer dan ‘Sold Out’ en zodoende was de plaats die je innam voor de rest van de avond laat staan dat je aan de toog een pintje wilde gaan nemen. Toch een luxe om zoveel leden te hebben maar dit zal zeker en vast wel verdient zijn!!!

FILIEP KETELS (B)
website

Het startschot voor dit 3de luik werd gegeven door ceremoniemeester Franky en de artist die mocht openen was thuisspeler Filiep Ketels aka Boogie Phil. Meester in de Boogie Woogie zette hij dan ook zijn beste beentje voor met nummers als Smokey Joe’s Cafe, Kansas City, Caladonia en een arrangement van Bonnie & Clyde. Ook een beetje blues kon er bij Filiep wel bij met het mooie ‘After Hours’ alsook met eentje van Ray Charles zijnde ‘Messin’ Around’.

Opmerkelijk was ook het nummer van Thelonious Monk welke Filiep hier in een boogie woogie versie bracht. De volgende gast zou onze Renaud Patigny maar die zijn aankomst zou nog mysterieus worden dus mocht Filiep nog enkele nummertje meer brengen maar met de ‘Stinky Shoe Boogie Woogie’ en met het allerlaatste ‘There Ain’t Nobody Here but us Chickens’ van Louis Jordan was het liedje van Filiep Ketels wel degelijk uitgezongen. Ondertussen was Renaud nog steeds niet ‘in the picture’ en werd er een noodscenario uitgewerkt want 23.00 moet in de Banana Peel de laatste noot zijn gezongen.

Dus werd het tijd voor een speciale uitgave van de Banana Peel Blues Band en orkestmeester Willy De Vleeschouwer betrad samen met zijn troepen het podium. Dit gedeelte van de avond was in hoofdzaak voorbestemd voor onze Belgische Lady’s en als eerste mocht aantreden Tessa Devreese.

TESSA DEVREESE (B)
website

Voor mij was Tessa Devreese onbekend maar daarom niet onbemind, ook links en rechts van mij bleven ze het antwoord schuldig op de vraag ‘who the f*ck is Tessa?’ dus is er voor deze verschijning nog werk aan de PR winkel. Acheraf bij een babbel zou blijken dat ze optreed op maat van het gevraagde en haar hoofdbezigheid was volgens haar ‘soul music’ en dat wakkert bij mij altijd de nieuwsgierigheid aan en na een bezoekje aan haar website leerde ik dat ze covers brengt van o.a. Marvin Gaye en Randy Crawford maar ook de nieuwe garde als Josse Stone en Alicia Keys dus te volgen…

Voor vanavond stond er uiteraard blues op het programma en Tessa gooide er onmiddellijk de beuk er in met ‘My Babe’. Dit nummer van Willie Dixon dat geschreven werd voor Little Walter is natuurlijk een opener om onmiddellijk het ijs te breken. De XXL Banana Peel Blues Band stond voor de gelegenheid op het podium met 3 gitaristen met Willy de Vleeschouwer (Jill Hilleger), Ralph Bonte (Hideaway) en Andy Vankerckhove. Johan Gidée (Hideaway) op de drums en basspeler Eric De Wolf (Jill Hilleger) en last but not least op de keyboards Patrick Cuyvers aka Mr. PC (Jim Cofey & ….teveel om op te noemen). Een ganse bezetting dus en dat ontlastte Tessa een beetje want wanneer iedereen eens een solo mag brengen zijn we wel ‘effe’ bezig.

Op de vraag van de orkestmeester of het een ietsje moeilijker mocht antwoordde Tessa met een knappe vertolking  van Rory’s Lovin’ Whiskey en daarmee bewees ze hier aan iedereen dat ze kan zingen. 2010 zou de 75ste verjaardag van de king Elvis zijn geweest moest hij van de pillen zijn afgebleven en dit jaar zal Elvis meermaals in de belangstelling staan en zo dacht Tessa Devreese er ook over en bracht hulde aan de King met ‘That’s Alright Mama en daarmee kennen we weer een goede zangeres meer.

Next on the program…Little Kim en die kennen we natuurlijk allemaal want Kim Claeys en haar Alley Apple 3 behoren hier in ons Belgenlandje tot de top wanneer het Western Swing  aanbelangt. Op 1 maart zal ze hier in deze eigenste Banana Peel haar 1ste full CD voorstellen al was hun demo ‘String Music With Singing’ zonder meer de vernoeming EP waardig.

Zowel de verschijning als het kunnen van Little Kim zijn klasse en van deze kleine Kim straalt het geluk zo af. Bescheiden als ze is start ook Kim sterk in haar deel van concert 1000 met Dolly Parton’s ‘Creepin’ In’, een nummer dat Dolly samen schreef met Norah Jones. Country zou er voor de aanwezigen ook wel ingaan en daardoor zat Little Kim onmiddellijk ‘on the right track’. Eén van Hank Williams mooiste country ballads is zeker ‘Cold, Cold Heart‘ en hiervan bracht Kim een ijzersterke versie. Vernieuwend in haar repertoire is zeker en vast de cover van Katie Melua die ze hier vanavond liet horen en om in de sfeer van de blues te eindigen bracht ze ons nog haar versie van een cover van de Soulqueen of New Orleans Irma Thomas en met '(You Can Have My Husband But Please) Don't Mess With My Man' zat de act van deze swingende nachtegaal er op.

RALPH BONTE - HIDEAWAY (B)
website
CD review

De schakel van de 3 vrouwelijke ‘guests’ werd even onderbroken door een muzikale inlassing van Ralph Bonte. Uiteraard zou hij ook zijn ding mogen doen want zowat de helft van Hideway had voor vanavond hun diensten aangeboden.

Blues en countryblues vielen ons te beurt en na de ‘appearance’ van Little Kim was dit best een goede beslissing om te starten met nummers als ‘Mistery Train’ want met dit nummer van Sam Phillips en Junior Parker gingen ze toch wat op hetzelfde elan verder en ook dit nummer kon als ode aan Elvis worden opgedragen zeker in de versie dat Ralph en deze blues band het brachten.

Als laatste wapenfeit voor Ralph Bonte werd nog een nummer van een andere ‘King’ gebracht en met Freddie King’s zijn ‘I’m Tored Down’ konden we ons opmaken voor de laatste vrouwelijke act van…het tweede deel van het laatste luik van dit 1000ste concert ;-)…

JILL HILLEGER (B)
website
my space
music samples
video
CD review

Ze stond al een tijdje te trappelen met een wit wijntje in de hand maar nu was het tijd voor de ‘Ghenste diva dressed in black’. Jill Hilleger kwam op het toneel en zij voelde zich al dadelijk als een vis in het water want ook van haar band stonden er 2 leden tot haar beschikking. De Jill Hilleger Band hun eerste full CD zal eerstdaags te verkrijgen zijn en wij van Rootsville hebben deze al uitvoerig kunnen beluisteren al weten we al wel enkele jaartjes dat zowel Jill als haar band uit het juiste hout zijn gesneden.

Je kon zo opmerken dat Jill buiten het vocaal gedeelte ook aan het showaspect had gedacht en zelfs diegenen die al teveel van het speciaal voor deze gelegenheid gebrouwen ‘concert 1000 bier’ op hadden waren onmiddelijk weer terug bij de les.

Nummers als ‘Sick & Tired’ en ‘Don’t You Love Me No More’ zijn bij Jill Hilleger concerten nummer die als vaste waarden op de setlist staan en mochten dus ook vanavond niet ontbreken tijdens het optreden. Op haar onderarm stond de naam Charly geschreven maar ik denk niet dat dit gaat over een aanbidder maar doodweg het laatste nummer dat gebracht zou worden want met ‘Good Time Charly’, een nummer dat ook is terug te vinden op de CD ‘Live on Stage’, zat het eerste deel van de avond er volledig op al genoot ik meer van het vocale dan het showgedeelte...

RENAUD PATIGNY (B)
website

Ceremoniemeester Franky kwam ons nog melden dat Renaud Patigny uiteindelijk de weg naar Ruiselede had gevonden en zou toch nog een klein setje mogen brengen de duur dat de pauze zo ongeveer zou duren want tijd daar gaan ze hier zeer stip met om.

Dus was Renaud niet voor niets vanuit Brussel komen overwaaien en werden de aanwezigen nog getrakteerd op enkele boogie woogie nummers van de bovenste plank een echt mini setje dus maar bij ons zouden ze zeggen: eigen schuld, dikke.... Van de kleine pauze kon ik even gebruik maken om een beetje frisse lucht te scheppen al werd ik al dadelijk aangeklampt om een pintje te drinken met papa Claeys en daar zeggen we natuurlijk ook niet nee tegen.

ROBERT MORBIOLI - MORBLUS (I)
website

Als aller, aller, allerlaatste deel van dit Jubileum concert hadden ze nog een special guest laten overkomen. Met een directe vlucht Verona-Ruiselede was hier Roberto Morbioli neergestreken. De naam doet misschien niet onmiddellijk een belletje rinkelen maar de groepsnaam Morblus des te meer. Deze Italiaanse blues formatie is hier in de lage landen een graag geziene groep mede dat deze mannen kwalitatief sterk uit de hoek kunnen komen.

Frontman Roberto is reeds 4 maal te gast geweest hier in de Banana Peel en zou dan ook maar al te graag overkomen om zijn appreciatie voor de bluesliefhebbers van Ruislede en verre omstreken te laten blijken. Net als zijn landgenoot Rudy Rotta bezit Roberto de kunst om het publiek te laten genieten van zijn kunnen.

De echte en terug afgeslankte Banana Peel Blues band zou deze bluesartiest uit het land van ‘La Mama’ en de Valpolicella ondersteunen en beginnen rustig maar toch zeer sterk met ‘Nobody Knows You’. Eigen werk maar ook cover wisselen dit laatste deel van de avond af en zo krijgen de aanwezigen nummers als ‘Chili Con Carne’ en bluesstandaard ‘Everyday I Have The Blues’ voorgeschoteld.

Het publiek is onmiddellijk mee met hun lieveling en na ‘Stormy Monday’ en ‘Ain’t No Shunshine’ van Bill Withers komen we met het opzwepende ‘Mustang Sally’ en ‘Let Me Love You’ aan de apotheose van de avond en kunnen ze hier beginnen aftellen naar concert 2000…

Als dank voor hun trouw zijn aan de Banana Peel krijgt iedereen nog een flesje van het special voor deze gelegenheid gebrouwen bier mee naar huis en denk ik dat dit bij de meesten zal worden gekoesterd als een souvenier en kunnen het 'statement' achteraan op het flesje alleen maar beamen.

Hier genieten mensen van muziek, Blues is geen kleur maar puur gevoel. Banana Peel.

en rest er me nog alleen maar de vraag was dit nu een concert of een festival?....Santé :-)